آیواک گزارش تکمیلی سپیده قلیان؛ فعال کارگری، نویسنده و روزنامه‌نگار آزادِ اهل خوزستان؛ او چهارشنبه ۲۴ اسفند ۱۴۰۱، پس از تحمل چهار سال و هفت ماه حبس، از زندان اوین آزاد و مجدداً ساعاتی پس از آزادی، در مسیر تهران- دزفول توسط نیروهای امنیتی از خانواده‌ی خود جدا، ربوده، و به زندان اوین منتقل شد. از زمان دست‌گیریِ تازه و ساعاتی پس از آزادی تاکنون خبرهایی مربوط به او به فضای رسانه‌ای راه یافته‌ست ازجمله این‌که در ۲۲ فروردین‌ماه سال جاری، ۱۴۰۲، سخنگوی قوه‌ی قضائیه گفت سپیده قلیان از «عنایت» رهبر جمهوری اسلامی در عفو زندانیان استفاده نکرد و به ارتکاب جرم خود «اصرار» ورزید و به همین دلیل دوباره دستگیر شد. بعدتر، در رسانه‌های فراگیر فارسی‌زبان این خبر منتشر شد که این فعال مدنی زندانی در پاسخ به سخنگوی قوه‌ی قضاییه درباره‌ی بازداشت مجددش نوشته که تنها ۴ ساعت پس از آزادی، با ضرب‌وشتم شدید و توهین بازداشت و به زندان اوین منتقل شد. او همچنین افزوده که به «تجاوز» تهدید شده و اعلام داشته که «تا حکومت اعدام اسلامی بر سر کارست» در هیچ دادگاهی شرکت نخواهد کرد. متن کامل این نامه که از بند زنان زندان اوین به‌قلم سپیده قلیان به رسانه‌ها راه یافته چنین است: «به نام خداوند رنگین کمان» کشته ندادیم که سازش کنیم! تنها چهار ساعت از خروج‌ام از زندان اوین گذشته بود و تنها چهار ساعت شاهد خیابانِ پس از «زن، زندگی، آزادی» بودم. هنوز حتی نصف مسیر تا خانه را هم طی نکرده بودم، که در جاده بازداشت شدم و روانه‌ی بازداشت‌گاه بند ۲۰۹ اوین شدم. در این فاصله‌ی کوتاه، از هیچ تحقیر و آزاری برای من کم نگذاشتند. شدیداً ضرب‌وشتم شدم. به قول خودشان «خرکُش‌ام» کردند. مردی در راهروی «۲۰۹» مرا تهدید به تجاوز کرد. گفت دست‌و‌پای‌ات را می‌بندیم و حساب‌ات را خیلی خوب می‌رسیم. و راست‌اش ابعاد «حساب‌رسی» از چند ده هزار بازداشتی جنبش «زن، زندگی، آزادی»، هم در تاریک‌خانه‌ی جنایات چهار دهه‌ی اخیر جای ویژه‌ای دارد و هم در روند دادخواهی…اما آن‌چه روشن است: عهد ما، هنوز پابرجاست. «آزادی» نه دادنی، که گرفتنی‌ست و من، سپیده قلیان، بر سر عهدی که با مردم جان‌به‌لب‌رسیده‌ی ایران بسته‌ام ایستاده‌ام: من در دادگاه فرمایشی، به ریاست کسی که حکم اعدام انقلابیون را امضا کرده نمی‌روم و هیچ مشروعیتی نه برای دادگاه‌های فرمایشی و نمایشی‌شان و نه برای حکم صادره قائل نیستم و به صراحت اعلام می‌کنم، تا حکومت اعدام اسلامی بر سر کارست، و مادام که «کاشفان فروتن چشمه» و معترضین به استبداد، گروگان حکومت اسلامی و دادگاه‌های فرمایشی و ناعادلانه هستند، در هیچ دادگاهی شرکت نخواهم کرد…به امید سرنگونی ضحاک زمانه».
